Turkey, Çanakkale Province, Eceabat district, near Eceabat
![]()
English:
The Allied objectives in the Gallipoli Campaign were, by capturing Istanbul, to force Turkey out of the war, to secure an ice-free sea supply route to Russia and to open another front against Germany and Austria-Hungary. The campaign fell into four phases the first being the naval operations of early 1915 culminating, on 18th March, in the unsuccessful attempt by battleships to force the Dardanelles. The second was the landings, beginning on 25th April, by British and French armies on Cape Helles and by the Australian and New Zealand Army Corps (the Anzacs) on the Anzac Beaches. Some headway, although at heavy cost, was made by the Helles landings in operations extending to 5th June but the precipitous and strongly defended terrain limited to a kilometer the penetration from the Anzac landings. In the third phase further British landings to the north of Anzac and at Sulva Bay on 6th August, simultaneously with offensives mounted from both the Helles and Anzac areas, came near to success but after this failure to achieve a breakout the opposing armies remained deadlocked in static trench warfare. In the fourth phase, the withdrawal, the Peninsula was evacuated in two stages - from Sulva and Anzac on the night of 19/20th December and from Helles on that of 8/9th January - in operations in which not one life was lost.
The Royal Navy, with the assistance of ships of the French Navy, played a vital part throughout the campaign. The Navy was responsible for landing and finally for evacuating the troops and their stores; for protecting the wholly sea-borne lines lines of communication; for giving support to the troops by bombardment from the sea' and principally by a series of daring exploits by submarine in the Sea of Marmara, for effectively preventing intervention by the Turkish Fleet. On land the sailors of the Royal Naval Division and the Royal Marines fought and suffered equally with the soldiers.
Under the terms of the Armistice with Turkey the British Army re-entered the Peninsula and the end of 1918 and cleared the battlefields of the bodies still unburied. In the nine months of this bitterly fought campaign the Commonwealth lost more than 36,00 dead. The 31 war cemeteries on the Peninsula contain 22,000 graves but it was possible to identify only 9,000 of these. The 13,000 who rest in unidentified graves in the cemeteries together with the 14,000 whose remains were never found are commemorated individually by name on the Helles Memorial (British, Australian and Indian names), the Lone Pine Memorial (Australian and New Zealand names) and the Twelve Tree Copse, Hill 60 and Chunuk Bair Memorials ( New Zealand names).
Johnston's Jolly, Anzac
Lone Pine Cemetery and Memorial, Anzac
Johnston's Jolly, so called because an Australian artillery officer used to "jolly-up" the opposing troops there, was the northern and Lone Pine - a single pine grew there - the southern part of Plateau 400. Both positions were overrun in the initial Anzac landings but retaken by the Turks on the evening of the next day. The Lone Pine position, fortified to become one the strongest in the Turkish line, was again captured by the Australians on 6th August and held until the final evacuation. Johnston's Jolly was never recaptured. The burials in these two cemeteries, largely made after the Armistice, are: (see marker image for table)
A lone pine, grown from the seed of the original tree, still grows in the cemetery and the Lone Pine Memorial, carrying the names of 4,223 Australian and 709 New Zealand soldiers whose grave are unknown, stands over the captured trenches.
These Cemeteries and this Memorial Were Built and Maintained by The Commonwealth War Graves Commission
The Architect was Sir John Burnet
Turkish:
Gelibolu Harekâtı ile Müttefik Devletlerin gayesi; İstanbul'u ele geçirmek, Türkiye'yi savaşdışı bırakmak, Sovyetler Birliǧi'ne giden ve ikmal yolu vazifesini gören ılık deniz yolunu ele geçirmek ve Avusturya-Macaristan'a karşı bir cephe açmaktı.
Bu harekât dört safhaya ayrılır. Birinci safha, deniz harekâtı olarak 1915 yılının başlarında başlar ve 18 Mart'da en yüksek noktasına ulaşır. Çanakkale Boğazı'nı savaş gemileri ile geçmek için yapılan bu teşebbüs başarısızlıkla sonuçlanır. İkinci safha, 25 Nisan'da başlayan İngiliz ve Fransız ordularının Seddülbahir ucuna ve Avustralya ve Yeni Zelanda ordularının (Anzaklar) Arıburnu (Anzac) kumsalına yaptıkları çıkarmalardır. Seddülbahirdeki harekâtta, 5 Hazirana kadar olan sürede büyük kayıplara malolan bazı ilerlemeler sağlanır. Fakat Arıburnu çıkarmalarında, çok dik ve kuvvetli savunulan arazi, birliklerin Üçüncü safha ise, 6 Ağustosdaki Arıburnu'nun kuzeyindeki Anafarta Limanına (Küçük Kemikli Körfezine) yapılan çıkarmalardır ki- Seddülbahir ve Arıburnu bölgesinde de aynı zamanda yapılan taarruzlar ile birlikte yürütülür - bu harekât hemen hemen başarıya ulaşır gözükür. Ancak bunda da başarı sağlanamayınca, her iki tarafın orduları, kurtuluş olarak sabit siper muharebelerine geçerler ve kilitlenip kalırlar. Dördüncü safha ise, çekilme yâni yarımadayı terk etmedir. Gelibolu Yarımadası 2 aşamada boşaltılır. Anafarta ve Arıburnu'ndan 19/20 Aralık gecesi ve Seddülbahir'den 8/9 Ocak gecesi yapılan bu çekilme harekâtı hiç bir kayıp verilmeksizin gerçekleştirilir.
Ingiltere Kraliyet Deniz Kuvvetleri, Fransız Deniz Kuvvetleri gemilerinin de yardımı ile bütün harekât boyunca çok önemli bir rol oynamıştır. Kraliyet Deniz Kuvvetleri bütün bu çıkarmalardan ve sonunda birliklerin ve malzemenin geri çekilmesinden sorumluydu. Ayrıca; tamamen deniz yolundan yapılan muhaberenin sağlanması, denizden yapılan borbardımanlar ile birliklere destek sağlanması ve Marmara Denizinde, genellikle denizaltılar ile bir seri cüretli kahramanlık gösterileri yapma ve özellikle Türk Donanmasının işe karışmaması için gerekli önlemleri alına görevleri de vardı. Karada ise, Kraliyet Deniz Kuvvetlerine ait asker ve deniz piyadeleri diğer askerlerle birlikte aynı şartlar altında çarpışmış ve aynı güçlüklerle karşılaşmış ve bunlara katlanmıştı.
Türkiye ile yapılan Mütareke hükümleri gereğince, Ingiliz ordusu 1918 yılı sonlarında Gelibolu Yarımadasına tekrar girdi ve bu arada savaş alanlarında hâlâ gömülmemiş bulunan harb ölülerini gömerek sahayı temizledi. Bu acı harekâtin dokuz ayı içinde Britanya Milletler Topluluǧu 36000 den fazla savaş ölüsü vermişti. Şimdi yarımadada 31 Harb Mezarlıǧında 22000 savaş mezarı vardır ki bunlardan sadece 9000 adedinde yatanların kimlikleri bellidir. Ayrıca, 14000 askerin cesetleri bile bulunamamış olup bunlar; Helles Âbidesinde (İngiliz, Avustralyalı ve Yeni Zelandalıların), Lone Pine Âbidesinde (Avustralyalı, İngiliz ve Yeni Zelandalıların), Twelve Tree Copse, Hill 60 ve Chunuk Bair Âbidelerinde (Yeni Zelandalıların) isimleri vazıh olarak anılmaktadırlar.
Johnston's Jolly Mezaarliǧi, Arıburnu
Lone Pine Mezarlıǧı ve Âbidesi, Arıburnu
Johnston's Jolly, bir Avustralyalı Topçu Subayının karşı tarafın birliklerine şaka yapması anlamına gelen "jolly-up" kelimesinden esinlenerek bu isim konmuş olup 400 rakımlı Platonun kuzeyinde; tek çam anlamına gelen Lone Pine ise, bu platonun güneyinde yer alırlar. Her iki mevkii de, Arıburnu çıkarmalarının başlangıcında ele geçirilmiş fakat ertesi günü akşamında tekrar Türkler tarafından geri alınmıştı. Lone Pine mevkii, Türk hatlarının en kuvvetli istihkâm edilmiş yerlerinden biri iken Avustralyalılar tarafından 6 Ağustos'da tekrar ele geçirilmiş ve son çekilme ve boşaltmağa kadar elde tutulmuştu. Johnston's Jolly ise hiç bir zaman tekrar ele geçirilememiştir. Bu iki mezarlığa gömülme işlemi daha çok Mütareke'den sonra yapılmış olup bu mezarlıklarda yatanların milliyetleri aşağıda yazıldığı gibidir:
O zamanlar burada mevcut bulunan tek bir çam aǧacının tohumundan yetiştirilmiş olan tek çam ağacı şimdi gene Lone Pine (Tek Çam) mezarlığında bulunmakta olup mezarları bilinmeyen 4223 Avustralyalı ve 709 Yeni Zelandalının isimleri de yazılı Lone Pine Âbidesi ise, ele geçirilmiş siperlerin üzerinde yükselmektedir.
(War, World I) Includes location, directions, 8 photos, GPS coordinates, map.
English:The Allied objectives in the Gallipoli Campaign were, by capturing Istanbul, to force Turkey out of the war, to secure an ice-free sea supply route to Russia and to open another front against Germany and Austria-Hungary. The campaign fell into four phases the first being the naval operations of early 1915 culminating, on 18th March, in the unsuccessful attempt by battleships to force the Dardanelles. The second was the landings, beginning on 25th April, by British and French armies on Cape Helles and by the Australian and New Zealand Army Corps (the Anzacs) on the Anzac Beaches. Some headway, although at heavy cost, was made by the Helles landings in operations extending to 5th June but the precipitous and strongly defended terrain limited to a kilometer the penetration from the Anzac landings. In the third phase further British landings to the north of Anzac and at Sulva Bay on 6th August, simultaneously with offensives mounted from both the Helles and Anzac areas, came near to success but after this failure to achieve a breakout the opposing armies remained deadlocked in static trench warfare. In the fourth phase, the withdrawal, the Peninsula was evacuated in two stages - from Sulva and Anzac on the night of 19/20th December and from Helles on that of 8/9th January - in operations in which not one life was lost.
The Royal Navy, with the assistance of ships of the French Navy, played a vital part throughout the campaign. The Navy was responsible for landing and finally for evacuating the troops and their stores; for protecting the wholly sea-borne lines lines of communication; for giving support to the troops by bombardment from the sea' and principally by a series of daring exploits by submarine in the Sea of Marmara, for effectively preventing intervention by the Turkish Fleet. On land the sailors of the Royal Naval Division and the Royal Marines fought and suffered equally with the soldiers.
Under the terms of the Armistice with Turkey the British Army re-entered the Peninsula and the end of 1918 and cleared the battlefields of the bodies still unburied. In the nine months of this bitterly fought campaign the Commonwealth lost more than 36,00 dead. The 31 war cemeteries on the Peninsula contain 22,000 graves but it was possible to identify only 9,000 of these. The 13,000 who rest in unidentified graves in the cemeteries together with the 14,000 whose remains were never found are commemorated individually by name on the Helles Memorial (British, Australian and Indian names), the Lone Pine Memorial (Australian and New Zealand names) and the Twelve Tree Copse, Hill 60 and Chunuk Bair Memorials ( New Zealand names).
Johnston's Jolly, Anzac
Lone Pine Cemetery and Memorial, Anzac
Johnston's Jolly, so called because an Australian artillery officer used to "jolly-up" the opposing troops there, was the northern and Lone Pine - a single pine grew there - the southern part of Plateau 400. Both positions were overrun in the initial Anzac landings but retaken by the Turks on the evening of the next day. The Lone Pine position, fortified to become one the strongest in the Turkish line, was again captured by the Australians on 6th August and held until the final evacuation. Johnston's Jolly was never recaptured. The burials in these two cemeteries, largely made after the Armistice, are: (see marker image for table)
A lone pine, grown from the seed of the original tree, still grows in the cemetery and the Lone Pine Memorial, carrying the names of 4,223 Australian and 709 New Zealand soldiers whose grave are unknown, stands over the captured trenches.
These Cemeteries and this Memorial Were Built and Maintained by The Commonwealth War Graves Commission
The Architect was Sir John Burnet
Turkish:
Gelibolu Harekâtı ile Müttefik Devletlerin gayesi; İstanbul'u ele geçirmek, Türkiye'yi savaşdışı bırakmak, Sovyetler Birliǧi'ne giden ve ikmal yolu vazifesini gören ılık deniz yolunu ele geçirmek ve Avusturya-Macaristan'a karşı bir cephe açmaktı.
Bu harekât dört safhaya ayrılır. Birinci safha, deniz harekâtı olarak 1915 yılının başlarında başlar ve 18 Mart'da en yüksek noktasına ulaşır. Çanakkale Boğazı'nı savaş gemileri ile geçmek için yapılan bu teşebbüs başarısızlıkla sonuçlanır. İkinci safha, 25 Nisan'da başlayan İngiliz ve Fransız ordularının Seddülbahir ucuna ve Avustralya ve Yeni Zelanda ordularının (Anzaklar) Arıburnu (Anzac) kumsalına yaptıkları çıkarmalardır. Seddülbahirdeki harekâtta, 5 Hazirana kadar olan sürede büyük kayıplara malolan bazı ilerlemeler sağlanır. Fakat Arıburnu çıkarmalarında, çok dik ve kuvvetli savunulan arazi, birliklerin Üçüncü safha ise, 6 Ağustosdaki Arıburnu'nun kuzeyindeki Anafarta Limanına (Küçük Kemikli Körfezine) yapılan çıkarmalardır ki- Seddülbahir ve Arıburnu bölgesinde de aynı zamanda yapılan taarruzlar ile birlikte yürütülür - bu harekât hemen hemen başarıya ulaşır gözükür. Ancak bunda da başarı sağlanamayınca, her iki tarafın orduları, kurtuluş olarak sabit siper muharebelerine geçerler ve kilitlenip kalırlar. Dördüncü safha ise, çekilme yâni yarımadayı terk etmedir. Gelibolu Yarımadası 2 aşamada boşaltılır. Anafarta ve Arıburnu'ndan 19/20 Aralık gecesi ve Seddülbahir'den 8/9 Ocak gecesi yapılan bu çekilme harekâtı hiç bir kayıp verilmeksizin gerçekleştirilir.
Ingiltere Kraliyet Deniz Kuvvetleri, Fransız Deniz Kuvvetleri gemilerinin de yardımı ile bütün harekât boyunca çok önemli bir rol oynamıştır. Kraliyet Deniz Kuvvetleri bütün bu çıkarmalardan ve sonunda birliklerin ve malzemenin geri çekilmesinden sorumluydu. Ayrıca; tamamen deniz yolundan yapılan muhaberenin sağlanması, denizden yapılan borbardımanlar ile birliklere destek sağlanması ve Marmara Denizinde, genellikle denizaltılar ile bir seri cüretli kahramanlık gösterileri yapma ve özellikle Türk Donanmasının işe karışmaması için gerekli önlemleri alına görevleri de vardı. Karada ise, Kraliyet Deniz Kuvvetlerine ait asker ve deniz piyadeleri diğer askerlerle birlikte aynı şartlar altında çarpışmış ve aynı güçlüklerle karşılaşmış ve bunlara katlanmıştı.
Türkiye ile yapılan Mütareke hükümleri gereğince, Ingiliz ordusu 1918 yılı sonlarında Gelibolu Yarımadasına tekrar girdi ve bu arada savaş alanlarında hâlâ gömülmemiş bulunan harb ölülerini gömerek sahayı temizledi. Bu acı harekâtin dokuz ayı içinde Britanya Milletler Topluluǧu 36000 den fazla savaş ölüsü vermişti. Şimdi yarımadada 31 Harb Mezarlıǧında 22000 savaş mezarı vardır ki bunlardan sadece 9000 adedinde yatanların kimlikleri bellidir. Ayrıca, 14000 askerin cesetleri bile bulunamamış olup bunlar; Helles Âbidesinde (İngiliz, Avustralyalı ve Yeni Zelandalıların), Lone Pine Âbidesinde (Avustralyalı, İngiliz ve Yeni Zelandalıların), Twelve Tree Copse, Hill 60 ve Chunuk Bair Âbidelerinde (Yeni Zelandalıların) isimleri vazıh olarak anılmaktadırlar.
Johnston's Jolly Mezaarliǧi, Arıburnu
Lone Pine Mezarlıǧı ve Âbidesi, Arıburnu
Johnston's Jolly, bir Avustralyalı Topçu Subayının karşı tarafın birliklerine şaka yapması anlamına gelen "jolly-up" kelimesinden esinlenerek bu isim konmuş olup 400 rakımlı Platonun kuzeyinde; tek çam anlamına gelen Lone Pine ise, bu platonun güneyinde yer alırlar. Her iki mevkii de, Arıburnu çıkarmalarının başlangıcında ele geçirilmiş fakat ertesi günü akşamında tekrar Türkler tarafından geri alınmıştı. Lone Pine mevkii, Türk hatlarının en kuvvetli istihkâm edilmiş yerlerinden biri iken Avustralyalılar tarafından 6 Ağustos'da tekrar ele geçirilmiş ve son çekilme ve boşaltmağa kadar elde tutulmuştu. Johnston's Jolly ise hiç bir zaman tekrar ele geçirilememiştir. Bu iki mezarlığa gömülme işlemi daha çok Mütareke'den sonra yapılmış olup bu mezarlıklarda yatanların milliyetleri aşağıda yazıldığı gibidir:
O zamanlar burada mevcut bulunan tek bir çam aǧacının tohumundan yetiştirilmiş olan tek çam ağacı şimdi gene Lone Pine (Tek Çam) mezarlığında bulunmakta olup mezarları bilinmeyen 4223 Avustralyalı ve 709 Yeni Zelandalının isimleri de yazılı Lone Pine Âbidesi ise, ele geçirilmiş siperlerin üzerinde yükselmektedir.
(War, World I) Includes location, directions, 8 photos, GPS coordinates, map.
Anticipating that the enemy would approach Raymond from both of these roads, Confederate General Gregg positioned Capt. Hiram Bledsoe’s battery of three cannon and a battalion of infantry here to defend Raymond from either direction. However, on May 12 the center of action was along the Utica Road, near the bridge, toward which these cannon are aimed. In conjunction with the Confederate skirmishers along Fourteenmile Creek, these guns opened fire on the first Federal troops that approached the creek, almost a thousand yards south.
The oldest building in Buffalo still standing on its original site, this lighthouse was built in 1832 and 1833. The oldest portion is the 44-foot tapering octagonal tower. The original lantern room was removed in 1857 and the stone casement window section and metal upper portions added to raise the light and make room for a fog bell. 
On November 7, 1862, Gen. John Pemberton reviewed his Confederate troops here. The next day, the army withdrew to a defensive position behind the Tallahatchie River. Union Gen. Grant's forces arrived on the 29th. After learning that Pemberton had withdrawn, Grant moved to Waterford, 8 miles south, on December 1. Holly Springs became a Union supply depot. On December 20, the depot was destroyed by Van Dorn's Confederate cavalry, while N. B. Forrest's men hit the railroad in west Tennessee, forcing Grant to abandon his campaign.
Located approx. 400 yards north was the Jones-McElwain and Co. Iron Foundry, established 1859. In 1861, the firm was awarded a Confederate contract to produce rifles and muskets. Before any weapons were made, Holly Springs was threatened by Union forces and the machinery was moved to Macon, Georgia. Federal troops occupied Holly Springs on November 13, 1862, and began converting the factory into a hospital. The unfinished hospital was destroyed during Van Dorn's raid. Only the base of a chimney remains.
Airliewood, built in 1858 for William H. Coxe on a fifteen acre estate, is a gothic style villa. The massive iron gate and fence are attributed to Wood & Perot of Boston. At the invitation of Coxe, the house was used by Major General U.S. Grant as his headquarters and family residence during the winter of 1862-1863.
At the original site of the Asbury Methodist Church, the Upper Mississippi conference was organized on February 5, 1891. Classes first held in the church led to the establishment of Rust College.
Residence of W.J.L. Holland, who gave his quarters and his life during the yellow fever epidemic of 1878. The benevolent Holland died while chairman of the relief committee.
Erected
Construite en 1845 par Reynaud sur un terrain de l'ancien enclos Saint-Lazare, la première gare du Nord eut la vie courte. Rapidement insuffisante, en raison de l'accroissement du trafic vers la banlieue, elle fut détruite quinze ans plus tard. Sa façade démontée pierre par pierre fut remontée à Lille, surmontée d'un étage et d'une tour d'horloge. L'édifice actuel fut construit de 1861 à 1864 par Jacques-Ignace Hittorff. Son décor sculpté, vingt-trois statues monumentales de villes françaises et étrangères (au fronton, Paris), est dû aux plus grands noms de la sculpture du Second Empire.
En juillet 1873, l'Assemblée nationale déclare d'utilité publique la basilique que l'archevêque de Paris propose d'élever, par souscription nationale, au sommet de la colline de Montmartre, "en l'honneur du Sacré-Cœur de Jesus-Christ, pour appeler sur la France, et en particulier sur la capitale, la miséricorde et la protection divines". Ainsi se concrétise le "Vœu national" lancé en 1870 pour la délivrance du pape et le salut de la France. Pie IX venait d'instituer la fête du Sacré-Cœur en 1856, cédant aux instances de Jésuites.
English Text:
Hurricane-force winds screamed across the Great Lakes on Nov. 9 and 10, 1913, in a storm that claimed more than 250 lives and sank a dozen ships- including Light Vessel 82, one of a series of Buffalo lightships. 
